Other insects

30 wetenschappelijke studies in slechts 2 jaar bewijzen de oorzaak van de bijencrisis: neonicotinoiden

De Italiaanse Federatie van Bijenhouders Verenigingen heeft onlangs een beknopt overzicht samengesteld van de lawine aan wetenschappelijke studies van de laatste twee jaar die het causale verband tussen het gebruik van systemische insecticiden en de bijen crisis aantonen. Het ultieme bewijs voor de bepalende rol van het neonicotinoide insecticide imidacloprid bij de sinds enkele jaren sterk verhoogde bijenvolksterfte (tabel 5 in de bijlage) wordt geleverd met een wiskundige vergelijking, die het verband beschrijft tussen de blootstellingsconcentraties en blootstellingstijd totdat een dodelijke werking optreedt. Als je dus weet met hoeveel imidacloprid de nectar en het stuifmeel (dat was meegenomen naar de bijenkast) besmet waren, kun je uitrekenen na hoeveel tijd bijensterfte zal optreden. Dat bleek in het onderhavige geval binnen 14 dagen te zijn. Aangezien winterbijen een levensverwachting van enkele maanden hebben, betekent deze dodelijke werking dus gegarandeerd het einde van een bijenvolk.

Het bewijs werd geleverd door de Spaanse geleerde Francisco Sanchez-Bayo, die samen met zijn Japanse collega Kouichi Goka op 15 april 2012 een weerwoord op de literatuurstudie van Tjeerd Blacquiere c.s.. bij het tijdschrift Ecotoxicology had ingediend, dat echter op 2 augustus 2012 werd afgewezen door Lee R. Shugart, PhD, Editor-in-Chief van Ecotoxicology (terwijl twee van de drie reviewers van mening waren dat het manuscript - met geringe nader omschreven wijzigingen - geschikt was voor publicatie). In de literatuurstudie van Tjeerd Blacquiere et al. (Blacquière, T., Smagghe, G., van Gestel, C., Mommaerts, V., 2012. Neonicotinoids in bees: a review on concentrations, side-effects and risk assessment. Ecotoxicology 21, 973–992), die ook aan de Tweede Kamer is aangeboden, wordt vastgesteld dat de NOEL (no-observable-effect-level) voor imidacloprid bij 20 ppb ligt, maar het werk van Tennekes toont aan dat zelfs een 100-voudig geringere concentratie (0, 2 ppb) nog sterfte binnen de levensverwachting van honingbijen veroorzaakt. De risico's zijn dus schromelijk onderschat.
Desalniettemin lijken de meeste regelgevende instanties tot nu toe niet bereid om deze ongemakkelijke waarheid te accepteren. De neonicotinoïden zijn nog steeds in meer dan 100 landen toegelaten op meer dan 140 gewassen en daarnaast in het landschapsbeheer, de bosbouw, in tuinen, op sportvelden, en voor ongediertebestrijding bij huisdieren. De neonicotinoïden zijn moeilijk afbreekbaar en mobiel in de bodem en komen gemakkelijk in het grond- en oppervlaktewater terecht. Als gevolg daarvan verdwijnen insecten nu geruisloos over de hele wereld, hetgeen uiteindelijk de voedselketen zal breken en een einde zal maken aan het leven zoals wij het kennen. Dit rampscenario gaat ons allen aan.

Extinction countdown

The IUCN (International Union for Conservation of Nature) Red List of Threatened Species released today its annual report. The report shows that of the 63,837 species assessed, 19,817 are threatened with extinction. “The services and economic value that species provide are irreplaceable and essential to our wellbeing,” says Jon Paul Rodríguez, Deputy Chair, IUCN Species Survival Commission (SSC). “Unless we live within the limits set by nature, and manage our natural resources sustainably, more and more species will be driven towards extinction. If we ignore our responsibility we will compromise our own survival. Crop wild relatives are of vital importance for food security and agriculture as they can be used to produce new crop varieties. Production of at least one third of the world’s food, including 87 of the 113 leading food crops, depends on pollination carried out by insects, bats and birds. According to the IUCN Red List 16% of Europe’s endemic butterflies are threatened. Bats, which are also important pollinators, are also at risk with 18% threatened globally. In addition to their important pollination roles, bats and birds also aid in controlling insect populations that may otherwise destroy economically important agricultural plants.”

De ironie van 'moderne' landbouw - de boeren krijgen last van het verlies aan biodiversiteit die ze zelf hebben veroorzaakt

Het uitsterven van planten- en diersoorten zet ook de wereldwijde productie van voedsel onder druk. Dat stelt de IUCN op basis van de Rode Lijst van bedreigde soorten. Ongeveer 1 op de 5 plantensoorten wordt wereldwijd met uitsterven bedreigd. Daarmee verdwijnen ook wilde varianten van soorten die boeren veel verbouwen. Bij de veredeling spelen wilde varianten een essentiële rol in het verhogen van de opbrengst van gewassen. Van de 113 belangrijkste voedselgewassen wereldwijd zijn er 87 voor de bestuiving afhankelijk van insecten, vleermuizen en vogels. Van de vleermuissoorten wordt 18% in zijn voortbestaan bedreigd en van alle vogelsoorten zit 13% in de gevarenzone. Naast bestuiving zorgen vleermuizen en vogels ook voor de natuurlijke bestrijding van ongedierte in de landbouw.

What do declining woodland birds eat? A synthesis of dietary records

Ground-foraging insectivores are prominent among the 26 species considered ‘declining woodland birds’ in southern Australia but the mechanisms driving their declines remain elusive. We synthesised existing dietary records of a subset of the 26 declining woodland birds – 13 ground-foraging insectivorous passerines – to determine the range of arthropods consumed and to estimate the relative importance of each prey group for these birds. Declining insectivores consumed a wide array of arthropods, but diets were characteristically dominated by one or two prey groups: Coleoptera, Formicidae and Lepidoptera accounted for 58% of prey records. Coleoptera contributed the greatest proportion of records (27%) and was the dominant prey group in the diets of nine of the 13 birds. These popular prey groups likely represent core resources supporting populations of declining insectivores and measurement of their abundance may provide meaningful estimates of the availability of prey.

Imidacloprid-Induced Impairment of Mushroom Bodies and Behavior of the Native Stingless Bee

Native stingless bees (Hymenoptera: Apidae: Meliponinae) are key pollinators in neotropical areas and are threatened with extinction due to deforestation and pesticide use. Few studies have directly investigated the effects of pesticides on these pollinators. Furthermore, the existing impact studies did not address the issue of larval ingestion of contaminated pollen and nectar, which could potentially have dire consequences for the colony. Here, we assessed the effects of imidacloprid ingestion by stingless bee larvae on their survival, development, neuromorphology and adult walking behavior. Increasing doses of imidacloprid were added to the diet provided to individual worker larvae of the stingless bee Melipona quadrifasciata anthidioides throughout their development. Survival rates above 50% were only observed at insecticide doses lower than 0.0056 µg active ingredient (a.i.)/bee. No sublethal effect on body mass or developmental time was observed in the surviving insects, but the pesticide treatment negatively affected the development of mushroom bodies in the brain and impaired the walking behavior of newly emerged adult workers. Therefore, stingless bee larvae are particularly susceptible to imidacloprid, as it caused both high mortality and sublethal effects that impaired brain development and compromised mobility at the young adult stage. These findings demonstrate the lethal effects of imidacloprid on native stingless bees and provide evidence of novel serious sublethal effects that may compromise colony survival.

Pesticide authorisation procedures fail to adequately protect biodiversity in rivers

Before a pesticide is allowed to go on sale, it has to pass a standard EU authorisation process. However, the current procedure does not sufficiently protect the environment, according to a joint study by the University of Koblenz-Landau, the Helmholtz Centre for Environmental Research (UFZ), the University of Aarhus (Denmark), and the University of Technology, Sydney just published in the international journal Environmental Science and Technology. To carry out this meta-analysis, a number of globally available field studies on the effect of pesticides were compared and evaluated. We compiled data from eight field studies conducted between 1998 and 2010 in Europe, Siberia, and Australia to derive thresholds for the effects of pesticides on macroinvertebrate communities and the ecosystem function leaf breakdown.

Compatibility of Two Systemic Neonicotinoids, Imidacloprid and Thiamethoxam, With Various Natural Enemies of Agricultural Pests

Two systemic neonicotinoids, imidacloprid and thiamethoxam, are widely used for residual control of several insect pests in cotton (Gossypium spp.), vegetables, and citrus (Citrus spp.). We evaluated their impact on six species of beneficial arthropods, including four parasitoid species - Aphytis melinus Debach, Gonatocerus ashmeadi Girault, Eretmocerus eremicus Rose & Zolnerowich, and Encarsia formosa Gahan - and two generalist predators - Geocoris punctipes (Say) and Orius insidiosus (Say) - in the laboratory by using a systemic uptake bioassay. Exposure to systemically treated leaves of both neonicotinoids had negative effects on adult survival in all four parasitoids, with higher potency against A. melinus as indicated by a low LC50. Mortality was also high for G. ashmeadi, E. eremicus, and E. formosa after exposure to both compounds but only after 48 h posttreatment. The two predators G. punctipes and O. insidiosus were variably susceptible to imidacloprid and thiamethoxam after 96-h exposure. However, toxicity to these predators may be related to their feeding on foliage and not just contact with surface residues. Our laboratory results contradict suggestions of little impact of these systemic neonicotinoids on parasitoids or predators.

Staggering Biodiversity Loss in the Garden of England During the 20th Century

Kent is one the UK’s most wildlife-rich counties, a result of its varied geology, long coastline, landscape history, southerly location and proximity to mainland Europe. Its important wildlife habitats include estuaries, chalk cliffs, woodlands, and chalk downland, and encompass some of the South East’s most iconic landscapes, such as the shingle headland of Dungeness and the White Cliffs of Dover. Kent lost eight species of butterfly during the last 100 years, and at least three further species now only survive as very localised populations. Kent’s moth fauna has undergone substantial change, with species being lost and gained, but the number of species lost far outweighs the number gained. During the 20th century, Kent lost one of its five reptile species, and one of its six amphibians. Thirty-seven regularly occurring bird species have decreased or been lost entirely to Kent. The Greater and Lesser Horseshoe bats became extinct in Kent during the 20th Century. Between 1900 and 2010, more than 30 wild plants were lost from Kent.

Toxikologe Dr. Henk Tennekes: Neonikotinoide sind die apokalyptischen Reiter. Weil sie die Nahrungskette am Anfang brechen

Henk Tennekes blickte kürzlich auf die eindrücklichen Vogelmengen im niederländischen Wattenmeer. Als er durch die Kartoffelfelder Groningens nach Hause fuhr, erschrak er: „Die Gefahr ist groß, dass all die Vögel, die ich gesehen hatte, verschwinden, weil in den Kartoffelfeldern Neonikotinoide eingesetzt werden.“ Wie könnte man die Neonikotinoide charakterisieren? Ein Kollege nannte sie die apokalyptischen Reiter. Weil sie die Nahrungskette am Anfang brechen. Wenn die Insekten verschwinden, bricht das Ökosystem zusammen. Wir sind aus meiner Sicht auf dem besten Wege, dies herbei zu führen.“

In veel tuinen is geen plaats meer voor de natuur

De natuur wordt in veel tuinen niet meer gedoogd. Het is een trend om een tuin te beleggen met stenen of tegels en te omzomen met een schutting in plaats van een heg. Overal worden planten in potten gezet in plaats van de volle grond. Hier is geen plaats meer voor plant of dier. Geen vlinders, insecten, egeltjes, vogels en andere prachtige natuurverschijnselen. Vlinders kunnen zich niet meer voeden of een eitje afzetten want daarvoor zijn bloeiende planten en hier en daar een brandnetel nodig. Insecten, egels en andere dieren kunnen zich niet meer verschuilen en voedsel zoeken onder de struiken en in tuinafval. De vogels, als roodborst, winterkoningen, kool- en pimpelmezen vinden geen struiken of bomen meer om te schuilen en te nestelen. In deze tuinen zijn de insecten waarmee ze hun jongen voeren niet meer aanwezig. Egels vinden er geen wormen en slakken en worden tegen gehouden door al die schuttingen. In de stedelijke omgeving wordt het voortbestaan van insecten nog verder bemoeilijkt door verschraling van de beplantingen. Steeds vaker worden uit kostenoverwegingen kleurrijke beplantingen vervangen door verharding of gazons. En dat is bepaald niet bevorderlijk voor de levenskansen van insecten. Tips voor natuurlijk tuinieren en de bevordering van biodiversiteit in de stedelijke omgeving, zie bijlage.