Mensen

Frankrijk erkent inmiddels Parkinson als beroepsziekte voor mensen die gedurende minimaal 10 jaar als akkerbouwer zijn blootgesteld aan bestrijdingsmiddelen voor gewassen. Uit onderzoek is komen vast te staan dat akkerbouwers die op professionele wijze gebruik maakten van gewasbeschermingsmiddelen, welke dus met name werden gebruikt in de landbouw en tuinbouw, wel 1,5 tot 2 keer meer risico lopen dan ‘gewone’ burgers. Epidemiologische studies hebben aangetoond dat specifieke bestrijdingsmiddelen, zoals rotenone (een insecticide) en paraquat (een herbicide dat nog steeds veel gebruikt wordt in de hele wereld), een rol kunnen spelen in de ontwikkeling van Parkinson. Onlangs onstond in Nederland ophef over een Chinees onderzoek dat het verband zou leggen tussen glyfosaat, het werkzame bestanddeel van het herbicide Roundup, en de ziekte van Parkinson. De onderzoekers waarschuwden in het tijdschrift Neurotoxicology and Teratology voor de neurodegeneratieve werking op het zenuwstelsel. Monsanto deed het Chinese onderzoek af als niet relevant omdat het direct uitgevoerd is op celculturen in een laboratoriumomgeving.

Een groep internationale milieuorganisaties luidt de noodklok over het grote aantal chemische bestrijdingsmiddelen in veel gegeten groenten en fruit. Dat blijkt uit een analyse van Pesticide Action Network (PAN), op basis van gegevens van de Europese autoriteit voor voedselveiligheid. Uit dat onderzoek blijkt dat ons dagelijks eten is vervuild met resten van meer dan dertig verschillende pesticiden die een negatief effect hebben op onze gezondheid. Consumenten zouden meer last hebben van chronische ziektes, minder vruchtbaar zijn en vaker obesitas of diabetes krijgen. PAN noemt de uitkomsten 'alarmerend'.

LTO Noord onderschrijft de conclusies van het Voedingscentrum dat berichten in de media over de relatie tussen bestrijdingsmiddelen en allerlei ziektes bestempelt als onzin en bangmakerij. Telers worden door dit soort berichten volstrekt onterecht in een verkeerd daglicht geplaatst. Groenten en fruit eten is volkomen veilig en beschermt juist tegen chronische ziektes en aandoeningen, aldus een specialist bij het Voedingscentrum.

Around the world, large-scale biomonitoring programs have provided extensive information about human exposure to a large number of environmental chemicals. As these programs extend to look at vulnerable populations, including pregnant women, fetuses, and the elderly, our knowledge of the widespread distribution of many of these chemicals continues to climb. However, the mere presence of a chemical in humans is not necessarily cause for concern. What is concerning is the increasing number of epidemiological studies showing associations between the concentration of these chemicals in the general population and adverse health end points. Although high exposures following accidental or occupational exposures to endocrine disruptors, industrial chemicals, pesticides, and pharmaceuticals have shown striking effects, epidemiological studies suggest that low doses may also be unsafe, even for populations that are not typically considered “vulnerable.”

De in Zutphen woonachtige toxicoloog Henk Tennekes voert al jaren een ware kruistocht tegen de neonicotinoïden. Tennekes, die in Engeland, Duitsland en Zwitserland twintig jaar kankeronderzoek deed, heeft ontdekt dat de relatie tussen dosis en werking van neonicotinoïden precies lijkt op die van bepaalde kanker­verwekkende stoffen. „Het effect stapelt zich op. Elk beetje gif dat een bij binnenkrijgt, hoe klein ook, brengt risico mee.” Volgens Tennekes veroorzaken de neonicotinoïden een ecologische ramp. „In Japan hebben ze ontdekt dat imidacloprid net zo op zoogdieren werkt als op insecten. Daar zie je een toename van ADHD, autisme, leer- en gedragsproblemen bij kinderen. Wat kopen we ervoor als onze kinderen neurologische storingen oplopen en alle insecten doodgaan? Het gaat heel snel. Exponentieel in de tijd. Dit zijn de vier ruiters van de apocalyps.”

Als wetenschapper droom je er van eenmaal in je werkzame leven een grote ontdekking te doen. Die droom is in 2009 uitgekomen maar veranderd in een nachtmerrie. Ik ontdekte als voormalig kankeronderzoeker grote overeenkomsten tussen kankerverwekkende stoffen en bestrijdingsmiddelen (neonicotinoide insecticiden). Dat betekende dat er voor deze stoffen geen veilige dosis is. Dit heeft grote gevolgen voor mens, natuur en milieu.

Eind maart kopte de voorpagina van de Salt Lake Tribune, een vooraanstaande Amerikaanse krant: "Hoogste frequentie in het land, 1 op de 32 jongens in Utah heeft autisme." En nog een andere nationale noodtoestand kwam op dezelfde dag in de pers: "Nieuwe bestrijdingsmiddelen veroorzaken bijensterfte." Volgens Dr Brian Moench, voorzitter van de Artsenbond in Utah, hebben beide rampen een gemeenschappelijke noemer.
Uit een studie van de universiteit Stanford met 192 paren van een tweeling, waarvan de een autistisch was en de ander niet, is gebleken dat het risico op autisme voor 38% bepaald wordt door erfelijke factoren, en het milieu voor 62% van het risico verantwoordelijk is. Een genetische epidemie bestaat niet, omdat genen niet snel veranderen. Dus moet de alarmerende stijging van autisme het resultaat zijn van verhoogde milieurisico's die genetische defecten versterken.
Gedurende de kritieke eerste drie maanden van de zwangerschap maakt een menselijk embryo 250.000 hersencellen per minuut aan zodat er in de vijfde maand 200 miljard zijn. Er is geen stofje dat dit biologische wonder nog verder kan verbeteren, maar giftige stoffen kunnen wel de placenta passeren en dat proces aantasten, waardoor hersencellen gestrest of ontstoken raken, zich minder goed ontwikkelen, geringer in aantal zijn, en minder verbindingen met elkaar aangaan, die allemaal uitmonden in een verminderde hersenfunctie. De mogelijkheden om de daaruit voortvloeiende defecten later te repareren zijn beperkt.